نگاهی به زندگی قهرمان جودوی نابینایان جهان
داستان زندگی قهرمان جودو نابینایان جهان و همسر کبدی‌کار وی می‌تواند جذابیت‌های زیادی برای مخاطب داشته باشد. زندگی که در آغاز راه قرار دارد و می‌رود تا به الگویی برای یک خانواده موفق ورزشی تبدیل شود.
محمدرضا خیرالله‌زاده» یکی از قهرمانان پرشمار استان مازندران است که در شهرستان بابل زندگی می‌کند و تا کنون توانسته چندین مدال طلا و نقره جهانی و بازی‌های پارا آسیایی 2018 جاکارتا را از آن خود کند. جودوکاری که بسیاری از هم‌تیمی‌ها به وی لقب ببر مازندران دادند اما خود می‌گوید در مازندران شمار قهرمانان چنان زیاد است که هر شهرستانی یک یا چند ورزشکار دارای شهرت جهانی را دارد. او که توانسته سهمیه پارالمپیک توکیو را کسب کند اکنون در دسته فوق سنگین رتبه یک جدول را در اختیار گرفته و کمیته ملی پارالمپیک نیز از این جودوکار کم‌بینا به عنوان شانس کسب مدال طلا یاد می‌کند.
پای صحبت‌های این نابغه جودوی کم‌بینایان می نشینیم تا او برایمان از روزهای سخت اردوهای جوانان بگوید، روزهایی که به خاطر مشکل بینایی نتوانست در جمع برترین‌های ورزشکاران نرمال قرار گیرد.
خیرالله زاده می‌گوید: تمریناتم عالی بود اما به خاطر مشکل بینایی همیشه از تیم کنار گذاشته می‌شدم و این کار اعتماد به نفسم را کاهش داد. اما از سال ۱۳۸۸ در اردوی جودو نابینایان حضور پیدا کردم و توانسته ام در دسته فوق سنگین نفر اول تیم ملی جودوی نابینایان باشم.
باور دارد: اگر پشتیبانی خانواده نبود و حمایت مادی و معنوی پدر پشت‌سر این قهرمان قرار نداشت، نمی‌توانست تا بالاترین قله افتخار ورزش که مدال طلای جهانی است برود. این حمایت‌ها هنوز پایان نیافته بلکه برادر این ورزشکار حریف تمرینی خیرالله‌زاده به شمار می‌رود.
از حریفانش که می‌پرسم عنوان می‌کند در دسته فوق سنگین جودو حریف آسان وجود ندارد. حریفانم از ازبکستان، ژاپن، کره‌جنوبی و گرجستان هستند و همه آنان عنوان‌دارانی به شمار می‌روند که مبارزه با آنها راحت نیست.
اما در ایام قرنطینه فیلم تمام این ورزشکاران را آنالیز کردم و به دنبال آن هستم تا جواب اعتماد مربیان و کمیته ملی پارالمپیک را بدهم.
امیدوار به اصلاح مصوبه قانون استخدام مدال‌آوران است و می‌گوید: در کنار ورزش از تحصیل غافل نیستم و ترم آخر رشته مدیریت دولتی هستم. امیدوارم این قانون اصلاح شود تا ما منتظر ۲۰ سال آینده برای استخدام یکی از فرزندان نباشیم. اگر این قانون اصلاح شود پس از بازنشستگی در دنیای قهرمانی دغدغه‌کاری نخواهیم داشت.
مسیر زندگی خیرالله‌زاده در چند ماه گذشته تغییر زیادی کرده است؛ چند وقتی است که با دنیای مجردی خداحافظی کرده و اکنون در خانواده‌ای کاملا ورزشی زندگی می‌کند. خانواده‌ای که ۲ ورزشکار حرفه‌ای جودو و کبدی را در کنار هم قرار داده است. در این خانواده «زهرا عباس‌زاده» کبدی‌کار حرفه‌ای نیز حضور دارد که سابقه قهرمانی با تیم تهران را در کارنامه دارد. از آشنایی این ۲ ورزشکار که سخن به میان می آید، خانم عباس زاده عنوان می‌کند درست است که همشهری نیستیم اما ورزش قهرمانی در زیر مجموعه یک خانواده قرار دارد و ما در محیط ورزشی با هم آشنا شدیم.
از تصمیم این دختر کبدی‌کار برای غلبه بر برخی ذهنیت‌های مردم در باره ورزش معلولان می‌پرسم، عنوان می‌کند برای بله گفتن به قهرمان جودو کم‌بینایان جهان تردیدی نداشتم، چون واقعیت این است که محمدرضا توانست غیر ممکنی را ممکن کند که افراد عادی نیز نمی‌توانند آن را انجام دهند.
او اکنون قهرمان چند دوره جهان و نایب قهرمان بازی های پارا آسیایی است. او نه یکبار بار بلکه چندین بار پرچم ایران را در بزرگترین تورنمنت‌ها به احتزاز درآورده است. زندگی در کنار این قهرمان زیبایی‌هایی را دارد که تنها ۲ ورزشکار آن را به خوبی درک خواهند کرد. می‌دانم با وجود اردوهای طولانی و اعزام‌ها، مسیر زندگی مشترک برای ۲ ورزشکار حرفه‌ای سختی‌هایی را دارد اما زمانی که به آینده فکر می‌کنم و لحظه موفقیت خیرالله‌زاده را در ذهنم متصور می شوم، حضور در اردو و برخی از سختی‌های زندگی قهرمانی را فراموش می کنم.
تلاش دارم تا با تجربه ورزشی که در این چند سال کسب کردم به همسرم کمک کنم تا بتواند در سطح جهان و پارالمپیک نتایجی بهتر از گذشته کسب کند.
در بین صحبت‌های «زهرا عباس‌زاده»، همسرش می‌گوید: پشت هر مرد موفقی یک زن قرار دارد و من در این زمینه چندین نفر که قهرمانان زندگیم هستند مرا حمایت کردند. ابتدا مادر و خواهرهایم پشتیبان من بودند و اکنون نیز زهرا به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای حامی و پشتیبان من به شمار می‌رود، بدون شک برنامه‌های دو ورزشکار حرفه‌ای در یک خانواده می‌تواند به موفقیت بیش از پیش ختم شود. در بین این صحبت‌ها بود که «زهرا عباس‌زاده» گفت که خانواده همسرم امانت بزرگی را به من سپردند و آنان یک قهرمان جهان را تحویل من دادند. حمایت و پشتیبانی من از وی باید به گونه‌ای باشد که محمدرضا در ۲ پارالمپیک پیش رو نهایت موفقیت را کسب کند.
از تشابه‌های جودو و کبدی از «زهرا عباس‌زاده» می‌پرسم. می‌گوید کبدی رشته ترکیبی است و می‌شود از کشتی، ورزش رزمی و … در آن استفاده کرد. جودو نیز در برخی از فنون شباهتی به کبدی دارد. تلاشم این است که با پشتکار به تیم ملی ایران برسم. البته وی تا کنون چندین مرتبه در اردوی تیم ملی حضور داشته اما به گفته خودش برای ترکیب نهایی نام وی در لیست اعزام قرار نگرفت.
صحبت های پایانی این زوج ورزشکار به شرایط رشته‌های خود در ایران رسید. خیرالله‌زاده در این زمینه گفت: جودو نابینایان ظرفیت زیادی برای مدال‌آوری دارد اما گرایش به این رشته تحت تاثیر شرایط اقتصادی قرار گرفته است. بسیاری از استعدادها در اردوها حضور دارند اما سؤال اول آنها این است که اعزامی وجود دارد؟ اعزام ورزشکار در این شرایط سخت است در ضمن نمی‌شود ورزشکار را بدون تجربه به مسابقات بین‌المللی اعزام کرد. اگر ورزشکاران کم‌بینا یا نابینا امیدی به آینده برای اعزام شدن و عضویت در تیم ملی داشته باشند بی‌تردید شمار ورزشکاران حرفه‌ای در این رشته چند برابر خواهد شد.
او با اشاره به نقش کادر فنی و مربیان جودو در توسعه این رشته در بین‌نابینایان گفت: اگر بگویم که «محمدرضا حاج یوسف‌زاده» یکی از بهترین‌های جهان است، حرف گزافی نیست. او هم در بخش فنی و هم در بخش روانی یک تئوریسین به شمار می‌رود. در کنار این ویژگی‌ها سرمربی تیم با ورزشکاران ارتباط فوق‌العاده ای دارد.
آخرین دیدگاه ها