اگر چشمهایت را ببندی و بی که صورتش را ببینی فقط به صدای سازش گوش کنی، به نظرت این طور خواهد رسید که به نوازندگی یک پیانیست میان سال با کوهی از تجربه و تکنیک و دانش موسیقایی گوش میکنی. او اما شانزده سال بیشتر ندارد. پیانو را از چهار سالگی به شکل کاملاً خودجوش به عنوان دوست خودش برگزیده است. استعدادش در پیانو از زمانی بیرون زد که ناخودآگاه سعی میکرد موسیقیهای «ماپِت شو»، کمدی مورد علاقهاش را تقلید کند. او بعدها یک DVD از اجراهای ولادمیر هوروویتز در شهر وین را هم به دست آورد که در دلبستهتر شدنش به پیانو بسیار مؤثر بود.
بیشتر بخوانید.