آکونکاگوا، نام بلند ترین قله آمریکای جنوبی است. قله ای با ارتفاع ۶۹۶۱ متر در رشته کوه آند و در مرز شیلی و آرژانتین و یکی از هفت نقطه ای که به مرتفع ترین نقاط کره زمین مشهور شده اند. صعود به آکونکاگوا برای کوهنورد های حرفه ای کاری بی اندازه دشوار است؛ چه، مسیر صعود از جایی شروع می شود که پر است از سنگ های کوچک غلتان که اگر ثانیه ای حواس کوهنورد از محل قرار دادن پایش منحرف شود، ممکن است کاری جبران ناپذیر دست خودش بدهد. کوهنورد هایی که تجربه صعود به این قله را داشته اند گذر از این مسیر هراسناک را به اسکیت کردن بر روی سنگ های مرمر تشبیه می کنند. تصور اینکه دو نابینا بتوانند این مسیر عجیب غریب را بپیمایند، هر آدمی را به تعجب وا می دارد. دو کهنه سرباز نابینای آمریکایی اما پارسال در چنین روز هایی موفق به انجام این کار شده اند.
«لانی بِدوِل» و «استیو باسکیس»، نام دو نابینایی است که توانسته اند ژانویه پارسال به این قله صعود کنند. آنها این کار را به کمک «گیلبرت»، «هاروی» و «پِنی»، سه راهنمایی به سر انجام رسانده اند که با بدول و باسکیس در این صعود سخت همراه شده اند. بدول در باره تجربه اش از این سفر می گوید: «مجبوری مراقب تک تک قدم هایت باشی. پا هایت لحظه ای آرامش ندارد.» مسیر معمولیِ آغازینِ کوهستان، از یک جا به بعد تبدیل می شود به راه های بی اندازه باریک و سنگ های لغزنده و زمینی که پوشیده از باقی مانده یخچال های عظیم است. دو کوهنورد نابینا برای مسیریابی از راهنمایی های کلامیِ همراهان بینایشان بهره می گیرند.
بدول و باسکیس، هر دو پیش از نابینا شدنشان هم کوهنورد بوده اند. بدول ملوان نیروی دریایی آمریکا بوده که در اثر یک سانحه که در سال ۱۹۹۷ در حین شکار برایش اتفاق افتاده نابینا شده. باسکیس اما در سال ۲۰۰۸ و در عراق نابینا شده. انفجار یک بمب دستساز، علت نابینایی باسکیس بوده است. این، اولین صعود یا ماجراجویی این دو نبوده است؛ بدول، در سال ۲۰۱۳ اولین نابینایی لقب گرفت که توانست طول رودخانه خروشان کلورادو را در قلب «گرند کانیون» بپیماید. باسکیس هم که یک کوهنورد حرفه ای است، تا حالا توانسته چهار تا از هفت قله مرتفع دنیا را صعود کند. برنامه او صعود به هر هفت قله است.
«هاروی»، یکی از سه راهنمای تیم درباره صعودشان می گوید: «ما بی هیچ حرف و حدیثی سریع ترین تیم صعود کننده به آکونکاگوا بودیم.» صعودی با این درجه از دشواری مستلزم بهره گیری از حداکثر توان جسمی و روحی است؛ کاری که باسکیس و بدول به خوبی از عهده اش بر آمدند؛ چیزی که باسکیس از آن اینطور یاد می کند: «اینکه ساعت های طولانی مجبور باشی از تمام قدرت روحی و فکری ات استفاده کنی و یک کار را با نهایت دقت و ظرافت انجام دهی امری بسیار طاقت فرسا است اما ما این کار را به بهترین شکل انجام دادیم.» وقتی صحبت از اهداف این دو نابینا برای صعود می شود، هر دوی آنها از چیزی فرا تر از صعود به قله حرف می زنند؛ چیزی که آنها به خاطرش دست به نبرد با صخره ها و یخچال ها زده اند این است که به خود و دیگران ثابت کنند نابینایی نمی تواند مانع رشد و پیشرفتشان شود و هر هدفی، هرچه هم سخت و صعب، با تلاش و مقاومت برایشان دست یافتنی می شود.
منبع: ایران سپید
آخرین دیدگاه ها